Potrzeba czasu

Nie żebym czuł się niedowartościowany, ale tak sobie myślę, że powinienem dostać medal za zasługi dla lokalnej społeczności. Medal za wyciąganie brudów i niedopuszczanie do powielania kolejnych patologicznych zdarzeń. Wszak dzięki mnie urzędnicy trzymają fason. Oczywiście nie wszyscy, bo też o wszystkich przekrętach jeszcze nie pisałem. Ale z tygodnia na tydzień, miesiąca na miesiąc coraz częściej w głowach urzędników i decydentów rodzi się pytanie - co redaktor Golak o mnie wie i kiedy tę wiedzę ujawni? Dzięki temu mniej wykorzystywane są służbowe delegacje, jako sposób na dodatkowy zarobek dla wspomnianych osób. No i trzeba się natrudzić i napocić wiedząc, że najpierw jako urzędnik daje się zapewne nieprzypadkowo firmie zarobić z pieniędzy publicznych, bo wygrała ona przetarg, a z drugiej strony - już jako prywatna osoba - zarobić na dodatkowych zleceniach wykonywanych dla tejże firmy. Akurat teraz wziąłem pod lupę urzędnika, o którym się mówi, że w ten sposób zaledwie przez rok mógł zarobić grubo ponad 50 tys. zł. Sprawę na razie jednak badam i za wcześnie, abym mógł z imienia i nazwiska pisać, o kogo chodzi... Mam zasługi nie tylko w tym zakresie. Pamiętam czasy, gdy pisałem o noworudzkich radnych, którzy na sesjach zachowywali się jak niemowy, bo nie wypowiadali się choćby w sprawach zgłaszanych im przez mieszkańców. Dzisiaj już tak nie powiem. Co prawda wciąż w dużej części głosują jak semafory, ale zaczęli się przynajmniej na sesjach odzywać. Zaczynają mówić o sprawach mieszkańców, dopytywać w ich imieniu, a nawet interweniować. I na koniec, żeby było jasne, żadnego medalu nie chcę. A uhonorowaniem mojej dziennikarskiej działalności niech będzie każdy rozwiązany ludzki problem i sprawianie, że wielu decydentów i urzędników przestaje traktować samorządy, jak prywatne folwarki. To mozolne zadanie, ale idzie ku dobremu. Choć nie jest jeszcze tak dobrze, aby się cieszyć. Potrzeba czasu.