Nowa Ruda. Tragedia młodej matki

 - Doktor powiedział, nie wiadomo co może się wydarzyć, przecież poronienia są grypa. Każda kobieta wie, że istnieje takie ryzyko, ale mimo to, trudno było się cieszyć tymi chwilami słysząc kilka wizyt pod rząd te słowa - opowiada mieszkanka Nowej Rudy. 

To miał być Tadzik

Dni, w których pierwszy raz z mężem zobaczyli swoje szczęście na monitorze USG, usłyszeli bicie serduszka, dowiedzieli, że czekają na syna i poczuli jego pierwsze ruchy były najpiękniejsze w ich życiu. Szybko wybrali imię - Tadeusz, zdrobniale Tadzik.  

 - Rozwijał się prawidłowo, nigdy nie miałam żadnych problemów, lekarz nie miał wątpliwości, ciąża była książkowa. Jedyne co mi doskwierało to waga - przytyłam ponad 30 kg i zrobiło mi się naprawdę ciężko. Słyszałam dużo komentarzy, że jestem "bardzo duża", "czy czekam na bliźniaki". To potęgowało wątpliwości, czy waga mojego Tadzia jest prawidłowa. Badania przez tego samego lekarza na 3 różnych aparatach USG nie wskazywały odchyłów od normy - kontynuuje Olimpia Tyś. .

Czy może być coś lepszego?

Tydzień po terminie, przyszedł wreszcie upragniony i wyczekiwany dzień. Wybrała szpital w Kłodzku, bo dawał szansę na odebranie porodu przez lekarza prowadzącego ciążę, poza tym rodziły tam bliskie jej osoby. Zgłosiła się z silnymi skurczami o 2 w nocy, z sekundowymi przerwami w skurczach równie mocnymi od samego początku. Nic nie znaczyły w obliczu szczęścia, jakim miały być narodziny Tadzia. 

- Jaka była moja radość, gdy na sali porodowej zobaczyłam mojego lekarza prowadzącego. Doktor, który miał dyżur nocny nie zjawił się, bo jak nam się później tłumaczył - był zmęczony po operacji i poszedł spać. Przyjmowano mój poród z wagą z USG sprzed tygodnia 3600.  

Przeklęty dźwięk aparatury

Długo nie czuła postępu porodu, prosiła o pomoc w postaci nacięcia. Lekarz 

odmawiał powtarzając słowa, które wracają do niej każdego dnia - "malec się prosi, żeby się sam urodził". 

- Najprawdopodobniej tętno, które mierzył lekarz nie było Tadzia, tylko moje, ponieważ zwróciła uwagę mu na to położna. Mija 14 h przerażających skurczy, 12 h po przyjęciu na oddział. Po jakimś czasie zrobiło się bardzo nerwowo, nacięcie w popłochu, chwyt Kristellera i cisza... nie słyszę mojego Tadzia. Reanimacja, krzyk - "adrenalina, nie mamy takiego małego wenflonu, kolejna adrenalina" i ten przeklęty dźwięk jakiejś aparatury - z trudem wspomina młoda kobieta. Po godzinnej reanimacji, jak przez mgłę dotarły do niej słowa położnej do lekarza. 

 - Daj spokój, dziecko nie żyje.  Nie chciała w nie uwierzyć.  

Kto i dlaczego zwlekał?  

Nikt do niej nie podszedł, by wyjaśnić co dokładnie się stało. Musiała się dopytwać. 

- Położna, która odbierała poród powiedziała do z wyrzutem: "no jak to... dziecko urodziło się w stanie krytycznym - wspomina. Od lekarza usłyszała tylko "nie wiem co się stało". Tak ją zostawił. 

- Mój skarb ważył ponad 4200 g. Wiem, że istnieje granica błędu ale czy to normalne, żeby pomylić się aż o ponad 800 g ? Szczególnie, że poród dzieciątka o takiej wadze siłami natury jest bardzo niebezpieczny. Leżałam na tej pieprzonej sali, ze świadomością, że gdzieś obok, jest mój Tadzik - opowiada.Ale już go nie było.  Teraz ma do siebie żal. 

- Nie  miałam odwagi zobaczyć, przytulić, choć na to zasługiwał. Mój syn był zdrowy! Nie owinęła mu się pępowina, słyszeliśmy to głośno i wyraźnie, nikt nie potrafił powiedzieć nam co się stało - wyznaje kobieta. W jej ocenie, mogło dość do błędu lekarza prowadzącego, oraz zaniedbań ze strony szpitala. 

Śledztwo