Zarys dziejów miasta

Słupiec c.d.

Pierwsza wojna światowa spowodowała wzrost wydobycia węgla, potrzebnego dla frontu, jednocześnie też powołano do wojska wielu mieszkańców wsi, w tym również i górników, z których wielu poległo. W 1917 r. zarekwirowano ze słupieckiego kościoła dzwony. Po wojnie znacznie pogorszyła się sytuacja gospodarcza i społeczna miejscowości. Spowodowane to było hiperinflacją. Ponadto groziło zamknięcie kopalni, jednak katastrofa     z 1930 r. w Jugowie uratowała ją  i funkcjonowała dalej.

W okresie międzywojennym mieszkańcy Słupca uczestniczyli w licznych wyborach parlamentarnych i lokalnych. Wśród nich, podobnie jak w sąsiedniej Nowej Rudzie, przeważała orientacja skierowana na SPD oraz katolicką partię „Centrum”.
9 maja 1945 r. miejscowość została zajęta przez oddziały 59 Armii. Wkrótce rozpoczął się proces migracyjny, w wyniku którego do ówczesnego jeszcze Szlagowa zaczęła przybywać ludność polska. Ludność niemiecka stopniowo opuszczała wieś, w 1946 r. wyjechał do Niemiec ostatni niemiecki proboszcz, Georg Faber wraz z 800 mieszkańcami. Jednak wielu miejscowych Niemców żyło jeszcze w Słupcu, niektórzy wyjechali dopiero w połowie lat 50 – tych. Podobnie jak w sąsiedniej Nowej Rudzie osiedlali się tu Polacy z Polski Centralnej, z kresów oraz polscy górnicy mieszkający wcześniej we Francji. Rozbudowa kopalni spowodowała znaczny wzrost liczby ludności, stąd też nadano wsi statut osiedla. W 1967 r. Słupiec otrzymał prawa miejskie. W tym czasie budowano nowe osiedla mieszkaniowe (os. Wojska Polskiego i XXX – lecia), rozpoczęto również budowę Osiedla Waryńskiego, na którym dominuje budownictwo jednorodzinne.
Od 1 stycznia 1973 roku Słupiec został połączony z sąsiednią Nową Rudą. Było to związane z wcześniejszym połączeniem ( w 1971 r.) dwóch działających od 1954 r. odrębnych kopalń („Nowa Ruda” i „Słupiec”). Na bazie istniejącej kopalni Słupiec, jako już dzielnica Nowej Rudy, stał się osiedlem przemysłowym. Pod koniec lat 80 –tych wybudowano nową halę sportową, co z wcześniej istniejącym stadionem oraz dobudowanym do hali basenem krytym dało możliwość stworzenia „Centrum Sportowo – Turystycznego”.
Od 1994 r. rozpoczęto proces likwidacji noworudzkiej kopalni a wydobycie węgla zakończono w 2000 r. Obecnie w części budynku kopalni działa Agencja Rozwoju Regionalnego „Agroreg”. W budynkach tych działa także powstała w 2004 r. Polsko – Czeska Wyższa Szkoła Biznesu i Sportu „Collegium Glacense”.
W 1997 roku z inicjatywy Fundacji Odnowy Ziemi Noworudzkiej otwarto na Dolinie Muzeum  Josepha Wittiga. Odbudowano też z inicjatywy słupieckiego wikarego ks. J. Siemasza kaplicę Matki Boskiej Bolesnej na Górze Wszystkich Świętych.   


Drogosław

Według niektórych historyków  Drogosław był wsią, zasiedloną jeszcze przed niemiecką akcją kolonizacyjną. Także J. Wittig twierdzi, że ta wieś istniała jeszcze przed założeniem Nowej Rudy.
Pierwsza historyczna wzmianka o tej miejscowości pochodzi  z roku 1352, w którym wystawiono dokument dotyczący kupna dóbr noworudzkich przez rodzinę von Donyn. Dokument ten wymienił również i Drogosław. Donynowie mieli w Drogosławiu w 1374 r. 4 łany a w latach 90 – tych nabyli jeszcze 6 – cio łanowe dobra sędziowskie.
100 lat po przejęciu dóbr noworudzkich w 1472 r. przez Stillfriedów  doszło do ich podziału pomiędzy synów Jacoba von Stillfried, w wyniku czego dobra w Drogosławiu przejął młodszy syn Georg. Jednak po jego śmierci dobra te zostały ponownie scalone.          W 1598 r. w wyniku ponownego podziału dóbr noworudzkich wieś przeszła w ręce Hansa Bernharda, który stał się protoplastą nowej gałęzi rodu wykształconej w Drogosławiu. W 1684 r. wieś stała się wianem córki Bernharda III Marii Florentiny Elisabeth, która była żoną Balthasara Ludwika von Larisch. W 1789 r. wieś składała się z dwóch części – dominium Stillfriedów oraz dóbr sędziowskich.

Stillfriedowie mieli dobra noworudzkie do 1810, kiedy to przejęła je rodzina von Magnis. Jednak do niego należała od 1825 r. tylko 1/3 część wsi. Pozostałe należały do Stillfrieda oraz do wolnego sędziostwa.
Nie wiadomo dokładnie, co działo się z Drogosławiem w okresach wojen. Należy przypuszczać, że czy to w czasie wojen husyckich, czy też wojny trzydziestoletniej miejscowość została zniszczona. Ofiarami epidemii dżumy z 1633 r. byli również i mieszkańcy Drogosławia.
Od 1742 r. Drogosław należał do państwa pruskiego. Miał typowy charakter rolniczy, jednak rozpoczęto już wydobywanie węgla kamiennego. W części należącej do Magnisów czynna była kopalnia „Gustaw Heinrich”.
W związku z rozwojem górnictwa oraz przemysłu włókienniczego wzrosła liczba mieszkańców i na początku lat 30 – tych XX w. licząc ponad 4800 mieszkańców przekroczyła ich liczbę Słupca. Tkactwo i włókiennictwo było również zajęciem tutejszych mieszkańców. Pierwotnie rozwijało się tkactwo chałupnicze, jednak od 1857 roku działała w Drogosławiu fabryka Wilhelma Jordana, część mieszkańców pracowała także w noworudzkiej fabryce Hermanna Pollacka. Innym zakładem działającym na obszarze Drogosławia była tzw. „fabryka obrazków”, która swoje wyroby eksportowała głównie do USA. Fabryka istniała do 1932 r.
Większość załogi kopalni węgla kamiennego „Ruben” stanowili mieszkańcy Drogosławia. Wielu z nich pracowało także w kopalni „Wenzeslaus” w Ludwikowicach oraz „Rudolph” w Przygórzu. W czasie katastrofy w kopalni „Wenzeslaus” na ogólną liczbę 151 poległych górników z Drogosławia było 17. Zamknięcie kopalni spowodowało wzrost bezrobocia i biedy. Zarobki górników były poniżej przeciętnej i nie wystarczały nawet na skromne utrzymanie rodzin.
Od 1945 r. Drogosław był siedzibą gromady a od 1954 r. stał się częścią Nowej Rudy. Oprócz kopalni funkcjonowały w nim Zakłady Przemysłu Jedwabniczego „Nowar” oraz filia Zakładów Radiowych „Diora” w Dzierżoniowie. Obecnie wszystkie zakłady upadły, a dzisiejsza gospodarka Drogosławia oparta jest głównie na handlu i usługach.