Prawdziwe piękno [felieton]

Wrażliwość ludzka, mimo iż kiedyś była codziennością, dziś zanika. Nie zwracamy już uwagi na otaczającą nas naturę, w której skrywa się sztuka, a sztuką dziś nazywamy zwyczajne bohomazy i podziwiamy je, jakby były czymś niezwykłym.

Odtrącamy muzykę klasyczną i zastępujemy ją rapem czy hip-hopem. Od baletu i teatru wolimy filmy, a Monet czy Van Gogh wydają się być denni. Gdzie podziali się ludzie, którzy doceniają prawdziwe piękno? Nie wiem, wiem jednak, że w każdym z nas znalazłaby się choć maleńka cząstka, która zaaprobowałaby te cuda. 

My niestety w dzisiejszych czasach ją odrzucamy  i pozostajemy chłodni na to, co przygotowała dla nas przeszłość. Dajemy się pochłonąć wizji przyszłości, myśląc tylko i wyłącznie o rozwoju technologii. Wpadamy w wir obowiązków i prac, które absorbują nas bez reszty. Stajemy się oziębłymi ignorantami, którzy nie są w stanie  chociażby  się zatrzymać, czy obrócić, by przypomnieć sobie to, co już się kiedyś wydarzyło.  

Zapominamy o tym, iż historia lubi zataczać koło. O tym, że kiedyś sami zostaniemy zapomniani przez takich ludzi, jakimi się staliśmy. Nasze osiągnięcia nie będą już imponujące.  Nasi potomkowie, owszem, będą się o nas uczyć, tak jak my uczyliśmy się  o naszych przodkach. Jestem jednak przekonana, że oni, tak jak my , będą wobec nas obojętni i nieporuszeni.  Zostaniemy po prostu zapomniani.